در سیرگاه امر تحیر مقدم است

آیینه شخص و صورت این شخص مبهم است

دنی آه در جگر نه رخ یاردر نظر

در حیرتم که زندگی ام از چه عالم است

وضع فلک ز ششجهت آواز می دهد

کای بیخبر بلند مجین پایه ات خم است

عمری زخود روی که به فرسودگی رسی

چون خامه لغزشت به زمینهای بی نم است

دل را نشان ناوک آفات کرده اند

هر دم زدن به خانهٔ آیینه ماتم است

تسلیم راه فقر نخواهد غبارکس

کز نقش پا علم شده ای این چه پرچم است

اوج و حضیض قلزم امکان شکافتیم

از آبرو مگو همه جا این گهرکم است

با هیچ کس نشاید از انسان طرف شدن

شمشیر انتقام ضعیفان تنک دم است

گر وارسی به نشئهٔ اقبال بیخودی

رنگ به گردش آمده پیمانهٔ جم است

از حیرت حقیقت خلوت سرای انس

تا حلقهٔ برون در، آغوش محرم است

بگذشت عمر و اشک گرفته ست دامنش

بر بال صبر عقده همین گرد شبنم است

زین بار انفعال که در نام زندگی ست

بیدل نگینم آبلهٔ دوش خاتم است